1650 n.Chr. tot 1720 n.Chr.

Classicisme is het teruggrijpen op de vormentaal van de Griekse en Romeinse (klassieke) oudheid. In de 15de en 16de eeuw nam men de klassieken voor het eerst op grote schaal als voorbeeld. Sinds deze periode, de renaissance, zijn klassieke onderwerpen en vormen niet meer uit de westerse kunst en architectuur weg te denken. De klassieken waren de norm waaraan alle kunstuitingen - beeldende kunst, architectuur en literatuur - werden getoetst. 

Wanneer men over hét classicisme spreekt, gaat het om de stijlperiode tussen ongeveer 1650 en 1720. De strenge orde van de Griekse en Romeinse vormentaal sloot namelijk goed aan bij de filosofie van de Verlichting, waarin de rede werd verheerlijkt. Aan het einde van de 18de eeuw nam de belangstelling voor de klassieke oudheid opnieuw toe als gevolg van archeologische opgravingen in Pompeii en Herculaneum in Italië. Die stroming wordt neo-classicisme genoemd.